Achteraan lopen
Eind augustus 2016 mocht ik voor de NKBV op pad om met een select gezelschap tochtleiders te sparren over leiderschap. Dit zijn dagen waar ik zeer naar uitkijk. Doordat ik tijdens de Masterclass meestal ergens achteraan loop en niet vooraan, snap ik bijvoorbeeld weer veel beter wat mijn eigen deelnemers ervaren tijdens een tocht. Ook wisselen we tijdens deze dagen ervaringen uit die ons als tochtleiders gemarkeerd hebben. Momenten waarvan je weet dat je het een volgende keer anders aan zou willen pakken, maar waarvoor je de oplossing nog niet in handen hebt. (intervisie)
Tijdsdruk en onzekerheid
En ja, het is vilein, de tochtleider van dat moment breng ik natuurlijk zo nu en dan uit evenwicht met een lastige casus. Dat intensifeert het leren. Vaak is er sprake van tijdsdruk, onzekerheid over cruciale factoren, tegenstrijdige belangen en een gebrek aan middelen. Dus: geen bereik met de telefoon, slecht weer op komst, de volgende hut is nog ver, de ene deelnemer wil door en de ander niet en je weet niet of je aan de andere kant van de pas nog door moeilijk terrein moet of niet. En dan moet je een beslissing nemen die de veiligheid van een deelnemer of de hele groep betreft.
Geef jezelf tijd
De eerste reactie is in dat soort gevallen om heel snel een beslissing te willen nemen om uit die ongemakkelijke situatie te ontsnappen. Een beslissing waarvan je niet alle consequenties overziet. Daarom is het des te belangrijker om jezelf tijd te geven (stop and think!). Dit is Stap 1 van de Resilience Quickstart. In de bergen gaat het dan soms om simpele dingen: even de hele groep een jas aan laten trekken en uit de wind gaan staan, iets eten, iets warms drinken, nog een keer extra goed op de kaart kijken, etc. etc. Als dit lukt, is de helft al gewonnen.